Ο Ίαν έκλεισε τα μάτια. Προσπάθησε να βγάλει απ’ το μυαλό του οποιαδήποτε αρνητική σκέψη και να δώσει τόπο μόνο στις θετικές. Θέλησε να ακούσει την ελπιδοφόρα φωνή μέσα του, που του ψιθύριζε να μην χάνει τις ελπίδες του και να κάνει υπομονή, γιατί σε λίγο τα περιπολικά θα ήταν εκεί.

Πόσες και πόσες φορές βρέθηκε σ’ αυτή τη δεινή θέση, μα τα κατάφερνε; Η φωνή της λογικής όμως εναντιωνόταν σ’ αυτή την αισιόδοξη στάση του και πρόβαλλε καθαρά τις λύσεις: Ή θα έκανε κάτι τώρα ή θα έμενε μια για πάντα στην ιστορία ως ο θνητός που τόλμησε να αναμετρηθεί στα ίσα με ένα Θεό κι απέτυχε.

Αυτός που ρίσκαρε να του κλέψει λίγη απ’ τη δόξα του, για το καλό της ανθρωπότητας, που τόσο κακό της έκαναν τα παραμύθια.